Begin dit jaar is het doel om de Miro tentoonstelling te bezoeken. Het is een regenachtige dag, grauwe dag wat uiteindelijk de beste foto’s van de dag oplevert.



Hieronder alle berichten gepost in de afgelopen tijd.
Begin dit jaar is het doel om de Miro tentoonstelling te bezoeken. Het is een regenachtige dag, grauwe dag wat uiteindelijk de beste foto’s van de dag oplevert.
Heide in Otterlo, staat prachtig in bloei aan het einde van de zomer.
[su_image_carousel source=”media: 34494,34495,34496,34497,34498,34500,34501,34503,34504″ limit=”20″ slides_style=”default” controls_style=”dark” crop=”16:9″ columns=”1″ adaptive=”yes” spacing=”yes” align=”none” max_width=”none” captions=”no” arrows=”yes” dots=”yes” link=”lightbox” target=”blank” autoplay=”5″ speed=”medium” image_size=”medium” class=””]Tijdens een zomerse avondwandeling zie je overal hetzelfde beeld van lange schaduwen en warm zonlicht, of je nu door de straten van Amsterdam loopt of over de heide bij Otterlo.
Afgevallen takken lijken op achtergelaten gereedschap na een dag werken, een boomhutje zou overal tussen de takken kunnen staan, en wie ziet eigenlijk nog het verschil tussen het groen van Otterlo en dat van Amsterdam?
Soms vraag ik me af of mensen die generatie na generatie op een uitgestrekt continent leefden, waar je dagenlang kon lopen voordat ze een andere mensen tegenkwamen,
anders zijn gaan denken over tijd, ruimte en wat er met ons gebeurt nadat we sterven.
Laatst leerde ik dat de Aboriginals in Australië tijd niet zien als een rechte lijn zoals wij,
maar als een dynamisch, onderling verbonden web waarin verleden, heden en toekomst naast elkaar kunnen bestaan.
Soms ben je er, en soms ben je er niet.
En als je er niet meer bent, dan mag er niet meer over je gesproken worden.
Dit heb ik pas pas geleden gehoord en weet hier weinig van.
Maar hier, in Nederland, zijn er geen eindeloze vlakten of diepe stilte.
De generaties voor ons verplaatsten zich waarschijnlijk binnen een halve dag van het ene naar het andere dag.
Nu lopen we, buiten de stad in wat wij natuur noemen, in nog geen half uur van het ene koffiebarretje naar het volgende lunchadres.
Je hoort bijna altijd auto’s in de verte, en zelfs in de duinen zie je de hoogovens of windturbines aan de horizon.
Ik vraag me af—als alles zo dichtbij is—maakt dat het moeilijker om verder te kijken dan wat je ziet en kent?
Je hoeft niet ver van huis te gaan om iets te fotograferen dat je de moeite waard vindt. Zoals de lijnen en schaduwen die ik tegenkwam tijdens mijn dagelijkse rondje om het huis. Ook kan je wanneer je ver van huis bent, zoals in Londen, patronen tegenkomen overeenkomen met de patronen die je thuis ook ziet.
[Best_Wordpress_Gallery id=”25″ gal_title=”Lijnen & schaduwen”]Vaak is dat gene dat dicht bij is, ook universeel herkenbaar
Het komt niet zo vaak meer voor maar af en toe lukt het om nog mooie foto’s van een stad in de sneeuw te maken.
December 2023 was Leeuwarden plots bedekt door een witte laag sneeuw.
Grutte Wielen in Friesland in de winter. Na een nacht van sneeuw en vorst is het heerlijk wandelen in de winterzon door dit mooie natuurgebied. Het heeft nog niet lang genoeg gevroren om te schaatsen op het ijs. In de loop van de dag gaat het weer wat dooien, dus ook later in de week zit het er niet in dat het nog lukt om te schaatsen. Jammer!
Waar je ook op Sicilië bent, je kunt de Etna altijd in de verte zien. De Siciliërs noemen haar “Mama Etna”, je ziet haar altijd rustig in de verte roken. De dag dat we de Etna beklommen, regende het. Op ongeveer 2000 meter hoogte werd het echt slecht weer en leek het of we in een grote regenwolk liepen. Door het beperkte zicht creëerde dit magische sfeer, alsof we in een maandlandschap liepen afgesloten van de rest van de wereld.
[Best_Wordpress_Gallery id=”10″ gal_title=”Sicilie – Op de Etna”]Foto’s genomen voorjaar 2022 aan de Moezel in Duitsland.
[Best_Wordpress_Gallery id=”8″ gal_title=”Mosel”]Emmerich is een havenstad aan de Rijn in Duitsland. De Rijn is een van de belangrijkste rivieren in Europa en een belangrijke transportroute voor goederenvervoer. Emmerich is een van de havensteden langs de Rijn die wordt gebruikt voor het vervoer van goederen, zoals bulkgoederen, containervervoer en chemische producten.
De vrouw liep zenuwachtig heen en weer langs de oever van de Rijn. Op zoek naar een plek waar ze kon bellen. “Ga maar eens spelen” zei ze tegen haar zoon. Ze pakte haar telefoon en belde, je kon haar geluk en opluchting zien toen de andere kant opnam. Omdat ze de hele dag had gewacht om de stem van de anderen te horen, was dit het moment waarop ze wachtte. Ze vond een mooi plekje langs de rivier, zodat alles perfect zou zijn voor dit moment van de dag waarop ze eindelijk kon praten met deze persoon die ze zo, zo ontzettend miste.
[Best_Wordpress_Gallery id=”6″ gal_title=”Emmerich”]De rafelrand van Emmerich ligt tussen de haven en het station aangeklemd. Het wordt doorsneden door sporen om de goederen van de haven naar het achterland te brengen.
Foto’s genomen September 2021 in Dordrecht.
Eind 2021 heb ik de workshop Stedelijk Landschap en Architectuurfotografie aan de Fotoacademie in Amsterdam gevolgd. Samen met andere fotografen hebben we enkele malen de wijk De Houthavens bezocht en samen een beeld gevormd van de wijk. Voor mijn eindopdracht heb ik een boek met teksten en foto’s gemaakt hierin volgen we het ritme van de dag van de bewoners in de wijk de Houthavens.
De foto’s en teksten vind je hieronder, klik op de foto voor een vergroting.
[Best_Wordpress_Gallery id=”2″ gal_title=”Houthavens”]In en rondom Amsterdam vind je nog resten van de oude industrie van vroeger. Op het Westergasterein staat nog een oude gashouder waarin tegenwoordig evenementen worden georganiseerd. Twee andere gashouders zijn weggehaald, op die plek zijn grote ronde vijvers ontstaan met een ecosysteem. Op de foto kijken drie mensen naar de vogelhuisjes die in de vijver staan.
De Markthallen zijn nog wel in bedrijf, het terrein ernaast ligt braak. In de verte is een gerestaureerde schildering van Keith Haring te zien. Over enkele jaren zal hier een woonwijk verrijzen ook de markthallen zullen dan publiekelijk toegankelijk zijn.
In Halfweg zijn nog de resten van de oude suikerwerkfabriek te zien, er is nu een entertainment centrum en er zijn outlet winkels. Tijdens de lockdown begin 2021 ligt het terrein er verlaten en sereen bij.
In de eerste helft van 2021 heb ik mee gedaan aan de Workshop: Locatie- & landschapsfotografie aan de fotoacademie Amsterdam. Hiervoor heb ik als onderzoeksgebied “De Bretten” gekozen. De meeste Amsterdammers zullen het gebied wel kennen omdat ze een wandeling door de Bretten maken of er door fietsen of langsrijden met de auto richting Haarlem of omdat ze de groene punten op de paden zien die vanuit het Westerpark die kant op gaan. “De Bretten” is een natuurgebied met een Tuinpark ingeklemd tussen de autosnelweg A9 en het industriegebied Westpoort. Wanneer je naar binnen kijkt dan zie je natuur, maar de invloed van de mens en de stad is bijna altijd te zien, zeker wanneer je naar buiten kijkt.
Voor de opdracht ben ik meerdere malen terug gegaan naar “De Bretten”, voor de eindpresentatie heb ik een fotoboek gemaakt. De foto’s uit het fotoboek zie je hier op deze pagina.
[Best_Wordpress_Gallery id=”4″ gal_title=”De Bretten”]Hollandser wordt het bijna niet. Wolken luchten, weids uitzicht een molen in de verte en een eenzame fietser. Voorjaar in Groningen rondom het Paterswolder meer.
Lege akkers en velden onder Hollandse luchten. Vergezichten in het voorjaar in Groningen, lege velden hoogspanningsmasten een tankstation in de verte, en de boer hij ploegt voort…
Vanuit Paterswolde is het makkelijk fietsen richting Groningen en Drenthe door lege landschappen met hier en daar een boom. Stralende blauwe luchten leveren mooie rustige foto’s op. In Drenthe is het Hunebed met de naam “Duivels kut” te zien. Het verhaal hiervan Hunebed kun je nalezen op de de website van Abe de Verteller.
Sommige beelden en plaatsen komen bekend voor, alsof je ze herinnert zonder zonder er ooit geweest te zijn. Een vishandel op het parkeerterrein achter de Albert Heijn, een boerderij aan de dorpsrand en een snackbar cafetaria Drieluik. Je lijkt ze altijd tegen te komen wanneer je buiten de stad gaat fietsen. Genomen in Paterswolde-Eelde.
Fietsend rondom Hellevoetsluis, stuiten we op de Maasvlakte met vergezichten met windmolens, paden die nergens heen lijken te gaan waarachter een snel weg blijkt te liggen